Det är för mycket att vara jag.
Det är för mycket att vara HSP.
För mycket att ha duktig-flicka-syndromet.
För mycket att alltid räcka till.
Att alltid förväntas vara stark.
Att kämpa fast benen känns som stumpar.
Det är hemskt att vara jag.
Att vara kvinna.
Att leva i ett ständigt kaos.
Att vara sjuk jämt för att kroppen lagt ner.
Det är inte klokt vad jag får stå ut med. Vad jag får uthärda. Många gånger tack vare mig själv.
Vilket jävla skit. Så trött på att vara den starka.
Så trött att jag svämmade över så att J märkte, såklart. Och nu vet han hur jag mår. Trots allt.